Од раног јутра
чекаш сутра,
да буде боље
ал' немаш воље.
Дижеш се гладан
стан ти је јадан,
уз то си и жедан;
бар гутљај један.
Осећаш мучнину
док понављаш рутину,
ваздуха ти треба;
због устајалог хлеба.
Прескачеш ствари
и капут стари,
газиш папире
из неположене Лире.
Живот те лаже
огледало каже,
прекидаш тишину
одврћујући славину.
Гледаш кроз прозор
и не рекавши Позор,
отвараш га на кеца;
хладан ваздух те пресеца.
Последња слика;
та врата велика,
где би живот нашао
само да си изашао.
Нема коментара:
Постави коментар