Допустим да се спустим
довољно ниско
веома земљи блиско.
Тек када ме дела заболе
ја се дочекам на волеј.
Тако се шутнем у дупе
и отворим старе рупе,
претећи да ме повуку
држећи ме чврсто за руку.
Не, нисам потонуо
већ само тренутно клонуо,
јер кад се на мисли не пази
мозак те моментално згази.
Али пре него што се то деси
вратим се својој адреси.
Осетим да и даље дишем
па зато и ово пишем.
Јер кад се спустим довољно ниско
сувише дну блиско,
Живот ми на боље крене
јер ја имам њега,
а не он мене.
Нема коментара:
Постави коментар